Αντιβαλλιστικοί πύραυλοι: 4 βασικά επιχειρήματα υπέρ του MBDA για το ευρωπαϊκό πρόγραμμα EHDI

Τον Νοέμβριο του 2019, η Φινλανδία, η Ιταλία, οι Κάτω Χώρες και η Πορτογαλία, με επικεφαλής τη Γαλλία, ένωσαν τις δυνάμεις τους στο πλαίσιο της νέας ευρωπαϊκής δομημένης μόνιμης συνεργασίας, ή PESCO, για να σχεδιάσουν ένα νέο αντιβαλλιστικό σύστημα ικανό να αντιμετωπίσει τις αναδυόμενες απειλές, συμπεριλαμβανομένων υπερηχητικών πυραύλων και ανεμόπτερα στο πλαίσιο του προγράμματος TWISTER. Ενα χρόνο μετά, Το Βερολίνο αποφάσισε να ενταχθεί στο πρόγραμμα, μετά την εγκατάλειψη του προγράμματος MEADS από την Ουάσιγκτον. Για τη γαλλική MBDA και τον Ιταλό εταίρο της Aliena Aerospace, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι το μελλοντικό πρόγραμμα θα εφαρμοστεί πιλοτικά από αυτές τις δύο χώρες, καθώς οι δύο εταιρείες βρίσκονται, με τη γαλλική Thales, στην καρδιά της κοινής επιχείρησης Eurosam που παράγει το μοναδικό σύστημα Τα ευρωπαϊκά αντιβαλλιστικά συστήματα μέχρι σήμερα, τα συστήματα SAMP/T και PAAMS και οι πύραυλοι Aster Block 1 και Block 1NT, ικανοί να αναχαιτίσουν βαλλιστικούς πυραύλους μικρού βεληνεκούς (inf 600 km) και μεσαίου βεληνεκούς (inf 1500 km) αντίστοιχα.

Ωστόσο, στα τέλη Ιουλίου 2022, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε να αναθέσει τον σχεδιασμό του προγράμματος «European Hypersonic Defense Interceptor» σε κοινοπραξία που αποτελείται από Ισπανία, Γερμανία, Βέλγιο, Πολωνία, Τσεχία και Σουηδία. -Ε.Ε. Νορβηγία, μέσω του Ευρωπαϊκού Ταμείου Άμυνας. Αυτό προκάλεσε την έκπληξη των συνεργατών των προγραμμάτων TWISTER εκτός Γερμανίας και ειδικότερα της MBDA που δεν φανταζόταν ότι αυτό το πρόγραμμα θα μπορούσε να της ξεφύγει. Πέρα από τα πιθανά λάθη αξιολόγησης της γαλλικής εταιρείας και του Ιταλού εταίρου της, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προκαλεί έκπληξη, για να μην πω εκνευριστική. Πράγματι, 4 βασικά επιχειρήματα συνηγορούν υπέρ μιας γαλλικής διαχείρισης αυτού του άκρως στρατηγικού ευρωπαϊκού προγράμματος, είτε όσον αφορά τις προθεσμίες, το κόστος, τη στρατηγική αυτονομία, ακόμη και την Ευρώπη.

Τι είναι η βαλλιστική πυραυλική άμυνα;

Οι βαλλιστικοί πύραυλοι αντιπροσωπεύουν και πάλι, για τους Ευρωπαίους, μια πιο απτή απειλή μετά την επιδείνωση των σχέσεων με τον Ρώσο γείτονα. Πράγματι, η Μόσχα διαθέτει έναν τεράστιο στόλο βαλλιστικών πυραύλων διαφορετικών τύπων, που κυμαίνονται από το μικρού βεληνεκούς Iskander-M έως το μελλοντικό διηπειρωτικό RS-28 Sarmat, χωρίς να ξεχνάμε τον υπερηχητικό αερομεταφερόμενο πύραυλο Kinzhal. Εκτός από το γεγονός ότι όλοι οι ρωσικοί πύραυλοι μπορούν να φέρουν συμβατικές και πυρηνικές κεφαλές, όλοι ακολουθούν μια βαλλιστική ή ημιβαλλιστική τροχιά, η οποία είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί από παραδοσιακές απειλές, όπως πύραυλοι κρουζ ή αεροσκάφη. Πράγματι, λόγω αυτής της βαλλιστικής τροχιάς, αυτοί οι πύραυλοι φτάνουν σε ύψη, μιλάμε για απόγειο για το μέγιστο υψόμετρο και για ταχύτητα, που τους θέτει εκτός εμβέλειας αντιαεροπορικών συστημάτων που έχουν σχεδιαστεί για να καταρρίπτουν αεροσκάφη. Για να αντιμετωπιστεί αυτή η απειλή, είναι επομένως σημαντικό να υπάρχουν ειδικές λύσεις ειδικά σχεδιασμένες για αυτόν τον σκοπό, ικανές να φτάσουν στα πολύ μεγάλα ύψη όπου λειτουργούν αυτοί οι πύραυλοι και να τους αναχαιτίσουν παρά την συχνά υπερηχητική ή υψηλή υπερηχητική ταχύτητά τους, ενώ μερικές φορές έχει δόλωμα και ικανότητες ελιγμών.

Και δεδομένου ότι υπάρχουν διάφοροι τύποι πυραύλων που ταξινομούνται ανάλογα με το βεληνεκές τους, άρα και το απόγειό τους, υπάρχουν 3 οικογένειες αντιβαλλιστικών συστημάτων, με βάση επίσης τη στάση αναχαίτισης. Το πρώτο ονομάζεται ενδο-ατμοσφαιρικό και τις περισσότερες φορές αποτελείται από εξελίξεις σε αντιαεροπορικά συστήματα μεγάλης εμβέλειας. Αυτό ισχύει, ειδικότερα, για το διάσημο αμερικανικό Patriot PAC-2/3, του γαλλοϊταλικού Aster Block 1 ή των ρωσικών S-300V και S-400 και των Κινέζων ξαδέλφων τους, του HQ-9. Αυτά τα συστήματα μπορούν να φτάσουν στόχους σε υψόμετρα 25 έως 35 km, αλλά προσφέρουν μόνο περιορισμένη ικανότητα αναχαίτισης στις φάσεις ανόδου και καθόδου της τροχιάς του πυραύλου, η οποία απαιτεί πολύ στενά παράθυρα βολής, της τάξης των λίγων δευτερολέπτων, και ικανότητα προστασίας. περιορίζεται σε μερικές δεκάδες km2 που περιβάλλουν το αντιβαλλιστικό σύστημα, το οποίο μπορεί να προστατεύσει με ακρίβεια τον επιδιωκόμενο στόχο μόνο αν αναπτυχθεί κοντά. Από την άλλη πλευρά, μέσω της αντιαεροπορικής τους σχέσης, αυτά τα συστήματα προσφέρουν εκτεταμένες δυνατότητες ελιγμών και αναχαίτισης που άλλα συστήματα δεν διαθέτουν, ιδίως κατά βαλλιστικών πυραύλων με ισοπεδωμένη τροχιά ή πολύ απλά σε μικρή εμβέλεια.

Η δεύτερη οικογένεια αντιβαλλιστικών συστημάτων αντιπροσωπεύει υψηλή ενδοατμοσφαιρική αναχαίτιση, δηλαδή σε υψόμετρα που κυμαίνονται από 60 έως 150 km. Αυτή είναι ιδιαίτερα η περίπτωση του αμερικανικού THAAD, και του μελλοντικού ρωσικού S-500, καθώς και του πιθανού Aster Block 2 που οραματίζονται το Παρίσι και η Ρώμη. Αυτά τα συστήματα επεκτείνουν τις δυνατότητες αναχαίτισης των ενδο-ατμοσφαιρικών συστημάτων και είναι, όπως τα εξω-ατμοσφαιρικά συστήματα, εξοπλισμένα με αδρανειακά κινητικά κρουστικά εκκρεμή που πέφτουν από τον πύραυλο για να αναχαιτίσουν τον στόχο. Εξακολουθούν να είναι αρκετά ελαφριά για να είναι πραγματικά κινητά, αλλά δεν προσφέρουν δυνατότητες αναχαίτισης κάτω από έναν ελάχιστο όροφο, της τάξης των 50 km για το THAAD, γεγονός που οδήγησε τους Ρώσους αλλά και τους Κινέζους και τους Ιρανούς να αναπτύξουν πυραύλους με ονομάζεται ημιβαλλιστική τροχιά, δηλαδή εξελίσσεται μεταξύ της οροφής του Patriot και του Aster Block 1 NT, και του δαπέδου του THAAD.

Η τρίτη οικογένεια, τέλος, είναι αυτή των εξω-ατμοσφαιρικών αναχαιτιστών, των βαρέων πυραύλων που φέρνουν ένα κινητικό κρουστικό εκτοξευτήρα πέρα ​​από την ατμόσφαιρα και τη βαρύτητα της Γης και είναι ικανοί να προστατεύουν πολύ μεγάλες περιοχές εδάφους, συμπεριλαμβανομένων των πυραύλων υπό διέλευση. Αυτή είναι, αυστηρά μιλώντας, η μόνη ικανότητα που μπορεί να εξουδετερώσει βαρείς βαλλιστικούς πυραύλους τύπου ICBM ή τους υποβρύχιους εκτοξευόμενους πυραύλους SLBM, με συστήματα όπως το SM-3 του συστήματος AEGIS του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ ή του ρωσικού A-236 σε σιλό. προστατεύει τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη. Ωστόσο, αυτά τα συστήματα δεν έχουν την ικανότητα να ανταποκρίνονται σε βαλλιστικούς πυραύλους που εξελίσσονται σε ισοπεδωμένη τροχιά ή εναντίον πυραύλων μικρού και μεσαίου βεληνεκούς που έχουν απόγειο κάτω από τα 200 km. Επιπλέον, είναι συχνά πολύ βαριά και πολύ ακριβά, και το μόνο τέτοιο σύστημα που θεωρείται κινητό είναι το Αμερικάνικο-Ισραηλινό Arrow 3. Όπως θα δούμε παρακάτω, αυτή η πολυεπίπεδη πτυχή που χαρακτηρίζει μια αποτελεσματική αντιβαλλιστική άμυνα θα παίξει καθοριστικό ρόλο υπέρ της επιστροφής της MBDA και ολόκληρης της κοινοπραξίας της Eurosam στην επικεφαλής του ευρωπαϊκού προγράμματος EHDI.

Το κρίσιμο ζήτημα των προθεσμιών σχεδιασμού

Το υπόλοιπο αυτού του άρθρου είναι μόνο για τους συνδρομητές

Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
όλα τα άρθρα χωρίς διαφήμιση, από 1,99€.

Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο